کد مطلب:36135 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
«پس حاجب و درخواست خودت را به ساحت مقدس و ذات لایزال او می رسانی و آنچه را كه در درون داری برای او منتشر ساخته و آشكار می نمائی و از اندوه و غصه هایت بسوی او شكایت می كنی و بر طرف شدن گرفتاریهایت را از او می طلبی و بر امور و مشكلات زندگیت از او یاری می خواهی» آری لطف و رحمت واصعه ی خداوند به بندگانش همه ی این امور را در پی دارد، انسانها در جهان، بی پناه نیستند، نقطه ی امید دارند هرگز احساس غربت و بد بختی نكرده و در مواقع مشكله ی زندگی به بهترین پناهگاه رو می آورند. دردها و مصائبی را كه نمی توان با هر كسی رد میان گذاشت به آسانی و بدون هیچ حاجب و مانعی می توان با ذات لا یزال او در میان گذاشت و مشكلاتی كه از نظر ظاهر، قابل حل نیست با لطف و رحمت الهی حل و اسان می گردد و بدین ترتیب، انسان بر دشواریها و حوادث تلخ [صفحه 166] و مهمات امور، فائق و غالب خواهد گردید، و بالاخره بندگان مرتبط با خدا هرگز در زندگی دچار شكست نشده و از پا در نمی آیند و درماندگی و حقارت در زندگی آنان راه ندارد. آنان به یاد خدا دلگرم بوده و بهترین محرم اسرار داند، خداوند بزرگترین تكیه گاه و دلنواز آنان است. اكنون باید انسانها از این افتخار بزرگ و از این موقعیت افتخار آمیز قدردانی كنند و این فرصت را از دست نداده و ضایع ننمایند. انسانی كه می تواند با خدا د راه و رابطه باشد و اسرار درون خود را با ذات لا یزال او در میان گذارده و حل مشكلات و رفع گرفتاریهای خود را بدین طریق بنماید شایسته نیست كه دل به غیر خدا ببندد و روابط و اتصالات خود را از آن كانون فیض و رحمت بگسلد و دیگران را بدل و بجای خداوند بپذیرد.
(فاقصیت الیه بحاجتك و ابثثته ذات نفسك و شكوت الیه هموك و استكشفته كروبك و استعنته علی امورك)
صفحه 166.